Z wykształcenia jestem tłumaczką języka japońskiego. Pracę w charakterze tłumaczki rozpoczęłam jeszcze w trakcie studiów na japonistyce na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
Przez blisko 10 lat pracowałam w japońskiej korporacji. Podczas wykonywania mojej pracy najbardziej lubiłam obserwować jak odpowiedni dobór tłumaczonych słów oraz wyczucie atmosfery wpływają na pozytywny przebieg komunikacji.
Nigdy jednak nie potrafiłam odnaleźć się w kulturze korporacyjnej. Tak samo jak nigdy nie planowałam przeprowadzić się na stałe do Japonii. Życie napisało dla mnie scenariusz spoza planu. Wyszłam za mąż za Japończyka i zostałam mamą dwóch dziewczynek, które wychowuję na styku kultur polskiej i japońskiej.
Komunikacja międzykulturowa stała się dla mnie tematem przewodnim, zarówno w życiu osobistym, jak i zawodowym.
Po przeprowadzce do Japonii początkowo czułam się przytłoczona tutejszym tempem życia, liczbą ludzi, samochodów, pociągów, nigdy nie cichnącymi odgłosami miasta. Osobiście zdecydowanie lepiej czuję się w lesie, niż w przestrzeni miejskiej. Do życia najbardziej potrzebuję świeżego powietrza i zieleni, kontaktu z Naturą.
Przez długi czas cierpiałam z powodu samotności, wyobcowania i tęsknoty za życiem sprzed wyjazdu do Japonii. Z czasem spokój i ukojenie odnalazłam w świecie japońskich ogrodów. Są dla mnie przestrzenią, w której mogę się zatrzymać, wziąć głęboki oddech i zapomnieć o całym otaczającym świecie. Gdy dziś stoję w jednym z ogrodów Kioto o kilkusetletniej historii czuję wdzięczność i radość, że mogę obcować z arcydziełami japońskiej sztuki ogrodniczej na żywo, kiedy tylko poczuję taką potrzebę. Wiele z ogrodów odwiedzam więcej niż jeden raz i za każdym razem zapewniają mi inny rodzaj wzruszenia.
Moje życie potoczyło się tak, że kilka lat temu poznałam Patrycję Yamaguchi, która zainspirowała mnie do działania. Uwielbiam czytać, fotografować i rozmawiać z ludźmi, a Patrycja podpowiedziała mi w jaki sposób mogę to połączyć z miłością do japońskich ogrodów.
Niezliczone godziny spędzone na zwiedzaniu i fotografowaniu ogrodów, niezliczone godziny rozmów i wywiadów z ich twórcami, niezliczone książki na temat japońskiej sztuki ogrodniczej. Cały ten wysiłek zaowocował powstaniem tsuboniwa.
Dziś moją główną motywacją do działania jest gorące i entuzjastyczne wsparcie wielu wspaniałych osób z branży ogrodniczej w Kioto. To oni, w uznaniu dla mojego zaangażowania zechcieli pokazać mi od środka tajemniczy i pasjonujący świat japońskich ogrodów. Czuję, że dojrzałam do tego, by dzielić się swoją wiedzą i doświadczeniem, aby jak najwięcej osób mogło poczuć, jak czerpać prawdziwą radość z japońskiej sztuki ogrodniczej.